ವರ್ಣಮಾತ್ರಂ ಕಲಿಸಿದಾತಂ ಗುರು! ಗುರುವಿಗೆ ನಮನ....

“ನ ಗುರುರೋರಧಿಕಂ”  ಗುರುವಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಯಾರು ಇಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ಗು -ಎಂದರೆ ಅಂಧಕಾರ, ರು -ಎಂದರೆ ಬೆಳಕು. ಅಜ್ಞಾನದ ಅಂಧಕಾರದಿಂದ ಜ್ಞಾನದ ಬೆಳಕಿನೆಡೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುವವರೇ ಗುರುಗಳು. ನಮ್ಮ ಪುಸ್ತಕಗಳ ಖಾಲಿ ಪುಟಗಳನ್ನು ಅವರ ಜ್ಞಾನ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನದಿಂದ ತುಂಬಿಸುವುದಲ್ಲದೆ, ಬದುಕಿನ ಪುಟಗಳಲ್ಲೂ ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಸಲಹೆ, ಛಾಪನ್ನು ಮೂಡಿಸುವರು. ಕೇವಲ ಪುಸ್ತಕದ ಪಾಠ ಗಳನ್ನಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಜೀವನದ ಪಾಠವನ್ನ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಕಲಿಸುವರು.

ಬದುಕು ಕೇವಲ ಅಕ್ಷರಗಳಿಂದಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಅನುಭವಗಳಿಂದಲೂ ತುಂಬುತ್ತಾ ಹೋದಾಗ ಸರ್ವತೋಮುಖ ಪ್ರಗತಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಪ್ರತೀ ದಿನವು ಅರಿವಿನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯಾಗಲು ಸಹಕರಿಸುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಗುರುವಿನ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಅರ್ಹರು. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಗುರುವಿನ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಹತ್ವವಿದೆ. ಗುರುವು ಬ್ರಹ್ಮ, ವಿಷ್ಣು, ಮಹೇಶ್ವರರಂತೆ, ಸೃಷ್ಟಿಕರ್ತನೂ, ಪೋಷಕನೂ, ಸಂಹಾರಕನೂ ಆಗುತ್ತಾನೆ. ಅಂತಹ ಪರಬ್ರಹ್ಮ ಗುರುವಿಗೆ ನಮಸ್ಕರಿಸಬೇಕು ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ.

ಒಂದು ಮಗುವಿನ ಶಿಕ್ಷಣ ಮನೆಯಿಂದಲೇ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಮನೆಯೇ ಮೊದಲ ಪಾಠ ಶಾಲೆ. ಜನನಿಯೇ ಮೊದಲ ಗುರು. ಕೇವಲ ಅಕ್ಷರ ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಆಕೆ ಬದುಕನ್ನೂ ಕಲಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಸದಾ ಚಿರಋಣಿಯಾಗ ಬೇಕಾದದ್ದು ಅಮ್ಮನಿಗೆ. ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಪ್ರಭಾವ ಬೀರುವ ಅಮ್ಮ ಜೀವನದುದ್ದಕ್ಕೂ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಕಿ.

ಬದುಕಿನ ಪ್ರತೀ ಘಟ್ಟದಲ್ಲೂ ಹಲವರು ಗುರುಗಳಾಗಿ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿಯೋ ವಾಗಿಯೋ, ಪರೋಕ್ಷ ಪ್ರಭಾವ ಬೀರುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ತಾಯಿ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಗೆಲ್ಲಬೇಕು ಎಂದು ಹುರಿದುಂಬಿಸಿದರೆ, ತಂದೆ ಪ್ರತೀ ಸೋಲಿನ ಅನಂತರ ಉತ್ಸಾಹವನ್ನು ಕಳೆದು ಕೊಳ್ಳದೆ ಮತ್ತೆ ನಿಲ್ಲುವುದು ಹೇಗೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ತೋರಿಸಿಕೊಡುತ್ತಾರೆ, ಸಹಬಾಳ್ವೆ, ಸಹಜೀವನದ ಗುಟ್ಟನ್ನು ಸೋದರರು ತಿಳಿಸಿಕೊಡುತ್ತಾರೆ.

ಬದುಕಿನ ಮಜಲುಗಳು ಏರುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಸಂಪರ್ಕಗಳು ಹೆಚ್ಚಿ ಹಲವರಿಂದ ಪಾಠಗಳನ್ನು ಕಲಿಯುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತೇವೆ. ನಾವು ಯಾವಾಗಲೂ ಮುಂದೆ ಗುರಿ ಮತ್ತು ಹಿಂದೆ ಗುರು ಇದ್ದಾಗ ಯಶಸ್ಸಿನ ಮೆಟ್ಟಿಲೇರುತ್ತೇವೆ. ಒಬ್ಬ ಉತ್ತಮ ಗುರು ತಮ್ಮ ತಾಳ್ಮೆ, ಸಹೃದಯತೆಯಿಂದ ಉತ್ತಮ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನವನ್ನು ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಉತ್ತಮ ಕೆಲಸಕ್ಕಾಗಿ ಸದಾ ಪ್ರೇರೇಪಿಸುತ್ತಾರೆ. ಕಷ್ಟಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸುವ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸವನ್ನು ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ. ಪುರಂದರದಾಸರು ಹೇಳುವಂತೆ ಗುರುವಿನ ಗುಲಾಮನಾಗುವ ತನಕ ದೊರೆಯದಣ್ಣಾ ಮುಕುತಿ ನಾವು ಗುರುವಿನಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆ ಇಟ್ಟು ಶರಣಾದಾಗ ಉತ್ತಮ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ಸಾಗುತ್ತೇವೆ. ಸರ್ವಜ್ಞರು ಹೇಳುವಂತೆ ಗುರುವಿಂದ ಬಂಧುಗಳು, ಗುರುವಿಂದ ಪರದೈವ, ಗುರುವಿಂದಲಾದುದು ಪುಣ್ಯ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಗುರುವಿಂದ ಮುಕ್ತಿ ಸರ್ವಜ್ಞ . ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ  ಬಹು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ನಾವು ಕಲಿಯಬೇಕೆಂಬ ಪಥದಲ್ಲಿರಬೇಕು. ಆಗ ಒಂದು ಮಗುವೂ ನಮಗೆ ಸ್ಫೂರ್ತಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಅದೆಷ್ಟೇ ಬಾರಿ ಬಿದ್ದರೂ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಎದ್ದು ನಡೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವ, ಬೇಡದನ್ನು ಚಿಂತಿಸದೆ ಸದಾ ಶಾಂತತೆ ಹಾಗೂ ತನ್ನ ಸುತ್ತ ಇರುವವರಿಗೂ ಸಂತೋಷವನ್ನೇ ಹಂಚುವ ಮನಸ್ಥಿತಿಯು ನಮಗೆ ಮಗುವಿನಿಂದಲೇ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಕಲಿಯ ಬೇಕೆನ್ನುವವರಿಗೆ ಸಮಸ್ಯೆಯು ಪಾಠವಾಗುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಅರಿವೇ ಗುರುವಾಗುತ್ತದೆ. ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆಸುತ್ತದೆ. ಎಡವಿದ ಕಾಲಿಗೆ ಎಚ್ಚರ ಜಾಸ್ತಿ ಎನ್ನುವಂತೆ ಪ್ರತೀ ಸಂದರ್ಭ ಒಳ್ಳೆಯದಿರಲಿ, ಕೆಟ್ಟದಿರಲಿ ಅದರಿಂದ ಕಲಿಯ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಹಾದು ಹೋಗುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ನಮಗೆ ಒಂದು ಪಾಠವನ್ನು ಕಲಿಸುತ್ತಾರೆ. ಬದುಕು ಕಲಿಸುವ ಪಾಠಕ್ಕೆ ಕೃತಜ್ಞರಾಗಿರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಕಲಿಯುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಬದುಕು ಕಲಿಸುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುವುದಿಲ್ಲ. 

ಶೋಭಾ ಚೌಹಾನ್, ಫ್ರಾಂಕ್ಫರ್ಟ್, ಜರ್ಮನಿ